Hoi blog-lezers! Ik leef nog! Ja echt! Het bloggen is er alleen tussen al het werken door niet helemaal
van gekomen. Werkdagen van 14 uur kosten een behoorlijke lading aan energie.
Nou zijn niet al mijn werkdagen 14 uur. Totaal niet. Over het algemeen zijn dat
maar één, twee of heel soms drie dagen per week. De rest van de week bestaat
uit chille werkdagjes van een uurtje of zes/zeven. Of uit vrije dagen. De vrije
dagen komen in het weekend helaas niet meer voor, dus wanneer ieder normaal
persoon aan het werk is, vier ik mijn weekend. En andersom. Niet zo geweldig
voor mijn sociale leven, maar het went. En ook maandag avonden zijn best aardig
om uit te gaan (oké, niet echt eigenlijk).
Na 2 dagen ziek in bed ben ik inmiddels weer fris, fruitig
en uitgerust. Klaar voor een druk-druk-druk werkweekend. En klaar voor het
schrijven van een nieuwe blog! Want. Daar had ik tot vandaag even niet meer aan
gedacht. Oepsie.
Hoe het gaat? Goed! Ons appartement is fijn. IJskoud, maar
fijn! Nooit gedacht dat Australië zo koud kon zijn. Brrrrrrrr. Mam, stuur mijn
winterjas even op. Dank je! Werken is druk. Maar leuk. Het werk in het café is
leuk. Ik kreeg vandaag van mijn baas te horen dat ik met alle mannelijke
klanten moest flirten, ‘want daar ben je goed in’ (oh? Oké baas). Het werken in
het restaurant is minder leuk. Maar het verdient lekker (fooien van 60 dollar, kom
maar hier hoor. Gebeurt helaas niet dagelijks). En er zijn wijnproeverijen inbegrepen.
Gratis dronken worden! LEUK!
Wijnproeverijen. Eline en ik waren tot vorige week nog nooit
op een wijnproeverij geweest. We hadden er beide totaal geen zin in, máár het
was leuk! Echt. Na onze baas afgeschud te hebben, hebben we ons zelf in het
wijnproeven gestort. Een erg eh… interessante ervaring. Ik weet namelijk over
het algemeen geen fuck over wijn. Maar, babbelen over een diepe, zoete, zware,
fruitige of aarde-achtige smaak, dat kan ik best. Dat was wat ik mijn baas 2
minuten daarvoor had zien doen. En het klonk best intelligent.
In eerste instantie waren alle oude wijnmannetjes niet bijster geïnteresseerd
in ons. Na het afgeven van ons visitekaartje en de mededeling; ‘we zoeken een wijn
om te verkopen in het restaurant waar we werken. We moeten hem heel lekker
vinden, anders krijgen we hem niet verkocht. En hij mag best wat kosten’, waren
ze spontaan erg geïnteresseerd. Allemaal bullshit, wie zijn wij om te beslissen
welke wijn er in het restaurant verkocht wordt? Maar dat hoeven die
wijnmannetjes niet te weten. Vanaf dat moment kregen we de duurste wijnen te
proeven. Gevolgd door een gezellig praatje over een diepe, fruitige, zware of
aarde-achtige smaken.
Ja. Gratis dure wijnen proberen. Yum!
